ZUT - Krajowe Ramy Kwalifikacji / Rok 2012/2013 / Wydział Budownictwa i Architektury / Architektura i urbanistyka (S1) / Sylabus przedmiotu

Wydział Budownictwa i Architektury - Architektura i urbanistyka (S1)

Sylabus przedmiotu Geometria wykreślna 1:

Informacje podstawowe

Kierunek studiów	Architektura i urbanistyka
Forma studiów	studia stacjonarne	Poziom	pierwszego stopnia
Tytuł zawodowy absolwenta	inżynier
Obszary studiów	nauk technicznych, studiów inżynierskich
Profil	ogólnoakademicki
Moduł	—
Przedmiot	Geometria wykreślna 1
Specjalność	przedmiot wspólny
Jednostka prowadząca	Instytut Architektury i Planowania Przestrzennego
Nauczyciel odpowiedzialny	Piotr Arlet <Piotr.Arlet@zut.edu.pl>
Inni nauczyciele
ECTS (planowane)	3,0	ECTS (formy)	3,0
Forma zaliczenia	zaliczenie	Język	polski
Blok obieralny	—	Grupa obieralna	—

Formy dydaktyczne

Forma dydaktyczna	KOD	Semestr	Godziny	ECTS	Waga	Zaliczenie
wykłady	W	1	15	1,0	0,62	zaliczenie
laboratoria	L	1	30	2,0	0,38	zaliczenie

Wymagania wstępne

KOD	Wymaganie wstępne
W-1	Wymagana jest wiedza z zakresu szkoły średniej: podstawowe pojęcia z geometrii euklidesowej, z planimetrii i ze stereometrii.
W-2	Umiejętność posługiwania się przyborami geometrycznymi.

Cele przedmiotu

KOD	Cel modułu/przedmiotu
C-1	Umiejętność pracy z rzutami prostokątnymi, jako podstawowym rodzajem odwzorowania w technice.
C-2	Rozwiązywanie problemów geometrycznych, pojawiających się w praktyce projektowej.
C-3	Ćwiczenie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej.

Treści programowe z podziałem na formy zajęć

KOD	Treść programowa	Godziny
laboratoria
T-L-1	Zasady pracy na ćwiczeniach, wymagania, literatura; obraz podstawowych elementów w różnych położeniach.	2
T-L-2	Rzuty prostej w różnych położeniach, ślady prostej, śladowe i bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.	2
T-L-3	Szczególne ustawienia płaszczyzny, wzgl. rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.	2
T-L-4	Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach śladowych.	2
T-L-5	Wyznaczanie punktów przebicia; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.	2
T-L-6	Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.	2
T-L-7	Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.	2
T-L-8	Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.	2
T-L-9	Pisemne kolokwium nr 1.	2
T-L-10	Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.	2
T-L-11	Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.	2
T-L-12	Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.	2
T-L-13	Przekroje wielościanów metodami: płaszczyzn szególnych (bezpośrednią) i transformacji.	2
T-L-14	Pisemne kolokwium nr 2.	2
T-L-15	Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.	2
		30
wykłady
T-W-1	Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.	1
T-W-2	Rzuty prostej w różnych położeniach, ślady prostej; śladowe i bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.	1
T-W-3	Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.	1
T-W-4	Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach śladowych.	1
T-W-5	Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.	1
T-W-6	Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.	1
T-W-7	Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.	1
T-W-8	Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.	1
T-W-9	Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.	1
T-W-10	Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.	1
T-W-11	Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.	1
T-W-12	Przekroje wielościanów metodami: płaszczyzn szególnych (bezpośrednią) i transformacji.	1
T-W-13	Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.	1
T-W-14	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.	1
T-W-15	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.	1
		15

Obciążenie pracą studenta - formy aktywności

KOD	Forma aktywności	Godziny
laboratoria
A-L-1	Indywidualne i wspólne przeanalizowanie problemów zawartych w zadaniach i ich rozwiązanie w zeszytach oraz, wyrywkowo na tablicy.	30
A-L-2	Rozwiązywanie zadań domowych.	10
A-L-3	Przygotowanie do dwóch kolokwiów pisemnych.	10
A-L-4	Nauka własna: utwalanie materiału, analizowanie zadań z ćwiczeń.	10
		60
wykłady
A-W-1	Uczestnictwo w wykładach.	15
A-W-2	Przyswojenie bieżącej partii materiału.	15
		30

Metody nauczania / narzędzia dydaktyczne

KOD	Metoda nauczania / narzędzie dydaktyczne
M-1	Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.

KOD

Metoda nauczania / narzędzie dydaktyczne

M-1

Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.

Sposoby oceny

KOD	Sposób oceny
S-1	Ocena formująca: Studenci są oceniani na bieżąco w trakcie zajęć praktycznych. Oceniany jest: poziom przyswojenia bieżcego materiału, trafność doboru metod rozwiązania problemu, poprawność wypowiedzi werbalnej, staranność w wykonaniu rysunków.
S-2	Ocena podsumowująca: Poziom przyswojenia materiału jest kontrolowany dwukrotnie, w połowie i pod koniec semestru, w formie pisemnych kolokwiów.

Zamierzone efekty kształcenia - wiedza

Zamierzone efekty kształcenia	Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiów	Odniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształcenia	Odniesienie do efektów kształcenia prowadzących do uzyskania tytułu zawodowego inżyniera	Cel przedmiotu	Treści programowe	Metody nauczania	Sposób oceny
A_1A_B-II/1-2_W01 Zna rodzaje rzutów i zasady ich wykonywania. Wie jak stosować różne konstrukcje geometryczne, trafnie dobiera je do konkretnego problemu w zakresie określonym tematyką I. semestru.	A_1A_W01	T1A_W01, T1A_W02	—	C-2, C-1, C-3	T-W-15, T-W-4, T-W-3, T-W-8, T-W-9, T-W-7, T-W-14, T-W-5, T-W-13, T-W-10, T-W-1, T-W-2, T-W-12, T-W-6, T-W-11	M-1	S-2, S-1
A_1A_B-II/1-2_W02 Wie jak zapisać przyjęte rozwiazania geometryczne w formie poprawnych rysunków.	A_1A_W02	T1A_W02, T1A_W03	InzA_W02, InzA_W05	C-2, C-3, C-1	T-L-3, T-L-15, T-L-1, T-L-13, T-L-12, T-L-2	M-1	S-2, S-1

Zamierzone efekty kształcenia - umiejętności

Zamierzone efekty kształcenia	Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiów	Odniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształcenia	Odniesienie do efektów kształcenia prowadzących do uzyskania tytułu zawodowego inżyniera	Cel przedmiotu	Treści programowe	Metody nauczania	Sposób oceny
A_1A_B-II/1-2_U01 Potrafi oczytać z rzutów kształt przestrzenny obiektów przestrzennych, budowlanych i powierzchni topograficznej.	A_1A_U03	T1A_U09, T1A_U14, T1A_U16	InzA_U06, InzA_U08	C-3, C-2, C-1	T-W-2, T-W-3, T-W-7, T-W-14, T-W-4, T-W-13, T-W-6, T-W-12, T-W-10, T-W-9, T-W-11, T-W-8, T-W-1, T-W-5	M-1	S-2, S-1
A_1A_B-II/1-2_U02 Sprawnie rysuje, tworzy obrazy graficzne na papierze i w formie elektronicznej. Posługuje się przyborami geometrycznymi i rysunkowymi.	A_1A_U07	T1A_U09, T1A_U16	InzA_U02	C-2, C-1, C-3	T-W-9, T-W-6, T-W-2, T-W-10, T-W-12, T-W-13, T-W-1, T-W-11, T-W-3, T-W-8, T-W-14, T-W-4, T-W-15, T-W-7, T-W-5	M-1	S-2, S-1

Zamierzone efekty kształcenia - inne kompetencje społeczne i personalne

Zamierzone efekty kształcenia	Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiów	Odniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształcenia	Odniesienie do efektów kształcenia prowadzących do uzyskania tytułu zawodowego inżyniera	Cel przedmiotu	Treści programowe	Metody nauczania	Sposób oceny
A_1A_B-II/1_K01 Rozumie potrzebę permanentnej nauki, potrafi ją organizować. Posiada wiedzę teoretyczną, potrafi ją wykorzystać w praktyce.	A_1A_K01	T1A_K01	—	C-3, C-1, C-2	T-W-7, T-W-11, T-W-2, T-W-12, T-W-4, T-W-15, T-W-14, T-W-1, T-W-9, T-W-8, T-W-5, T-W-6, T-W-10, T-W-3, T-W-13	M-1	S-2, S-1

Kryterium oceny - wiedza

Efekt kształcenia	Ocena	Kryterium oceny
A_1A_B-II/1-2_W01 Zna rodzaje rzutów i zasady ich wykonywania. Wie jak stosować różne konstrukcje geometryczne, trafnie dobiera je do konkretnego problemu w zakresie określonym tematyką I. semestru.	2,0	Nie wie czego od niego chcą.
	3,0	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobiera metodę.Rysunek słabo czytelny.
	3,5	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz uzyskał tylko część rozwiązania.
	4,0	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz w wielu szczegółach popełnił błędy, które znaczaco rzutują na poprawność rozwiązania.
	4,5	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz popełnił nieliczne błędy, które rzutują na porawnośc rozwiązania.
	5,0	Trafnie dobrał metodę, uzyskał rozwiązanie.
A_1A_B-II/1-2_W02 Wie jak zapisać przyjęte rozwiazania geometryczne w formie poprawnych rysunków.	2,0	Student popełnia błędy na etapie przerysowania danych rysunkowych z tablicy, lub w ogóle tego nie potrafi.
	3,0	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobiera metodę. Rysunek słabo czytelny.
	3,5	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz uzyskał tylko część rozwiązania. Rysunek słabo czytelny.
	4,0	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz w wielu szczegółach popełnił błędy, które znaczaco rzutują na poprawność rozwiązania. Rysunek czytelny.
	4,5	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz w kilku szczegółach popełnił błędy, które rzutują na poprawność rozwiązania. Rysunek czytelny.
	5,0	Trafnie dobrał metodę, uzyskał rozwiązanie. Rysunek posiada walory estetyczne.

Kryterium oceny - umiejętności

Efekt kształcenia	Ocena	Kryterium oceny
A_1A_B-II/1-2_U01 Potrafi oczytać z rzutów kształt przestrzenny obiektów przestrzennych, budowlanych i powierzchni topograficznej.	2,0	Nie umie poradzić sobie sobie z problemem. Nie umie wykorzystać posiadanej wiedzy teoretycznej w praktyce. Wykazuje znaczące braki w wiedzy.
	3,0	Umie rozwiązać zadanie poprawnie, nie ma błędów merytorycznych. Zna tylko jedną z metod rozwiązania. Rysunek nie jest czytelny, opis niejednoznaczny lub jego brak.
	3,5	Umie rozwiązać zadanie poprawnie, nie ma błędów merytorycznych. Zna tylko jedną z metod rozwiązania. Rysunek jest czytelny, opis jednoznaczny.
	4,0	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Umiejętnie dobrał metodę rozwiazania, zrobił drobne błędy graficzne, które nie maja wpływu na właściwe rozwiązanie końcowe. Opis poprawny, czytelny.
	4,5	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Umiejętnie dobrał metodę rozwiazania. Potrafi zweryfikować swoje błędy. Rysunek i opis poprawny, czytelny.
	5,0	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Zna kilka metod rozwiązania, potrafi wybrać najefektywniejszą. Potrafi zweryfikować swoje błędy. Rysunek wykonany czytelnie i prawidłowo opisany, charakteryzujący się wysoką estetyką wykonania.
A_1A_B-II/1-2_U02 Sprawnie rysuje, tworzy obrazy graficzne na papierze i w formie elektronicznej. Posługuje się przyborami geometrycznymi i rysunkowymi.	2,0	Nie umie poradzić sobie sobie z problemem. Nie umie wykorzystać posiadanej wiedzy teoretycznej w praktyce. Wykazuje znaczące braki w wiedzy.
	3,0	Umie rozwiązać zadanie poprawnie, nie ma błędów merytorycznych. Zna tylko jedną z metod rozwiązania. Rysunek nie jest czytelny, opis niejednoznaczny lub jego brak.
	3,5	Umie rozwiązać zadanie poprawnie, nie ma błędów merytorycznych. Zna tylko jedną z metod rozwiązania. Rysunek jest czytelny, opis jednoznaczny.
	4,0	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Umiejętnie dobrał metodę rozwiazania, zrobił drobne błędy graficzne, które nie mają wpływu na właściwe rozwiązanie końcowe. Opis poprawny, czytelny.
	4,5	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Umiejętnie dobrał metodę rozwiazania. Potrafi zweryfikowac swoje błędy. Rysunek i opis poprawny, czytelny.
	5,0	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Zna kilka metod rozwiązania, potrafi wybrać najefektywniejszą. Potrafi zweryfikować swoje błędy. Rysunek wykonany czytelnie i prawidłowo opisany, charakteryzujący się wysoką estetyką wykonania.

Kryterium oceny - inne kompetencje społeczne i personalne

Efekt kształcenia	Ocena	Kryterium oceny
A_1A_B-II/1_K01 Rozumie potrzebę permanentnej nauki, potrafi ją organizować. Posiada wiedzę teoretyczną, potrafi ją wykorzystać w praktyce.	2,0	Student apatyczny, pozbawiony energii, nie angażuje się, nie wykonuje poleceń.
	3,0	Student niechętnie angażuje się we wspólną pracę, oczekuje gotowych i sprawdzonych rozwiązań.
	3,5	Student odnajduje swe miejsce w grupie, ale jest dla niej obciążeniem. Inni wykonują cześć jego obowiązków.
	4,0	Student odnajduje swe miejsce w grupie i wypełnia przydzielony zakres obowiązków, nie wykazuje dostatecznej inicjatywy w rozwiazywaniu problemów.
	4,5	Student posiada zdolności przywódcze. Poszukuje rozwiązań problemów.
	5,0	Student przejmuje przywództwo w grupie, dzieli pracę, pomaga słabszym.

Literatura podstawowa

Majewski Mieczysław, Geometria wykreślna, Wyd. Uczelniane Politechniki Szczecińskiej, Szczecin, 1991, lub inne z licznych wydań
Zbigniew Lewandowski, Geometria Wykreślna, PWN, Warszawa, 1975
Tadeusz Rachwał i Stefania Dwuraźna, Geometria Wykreślna, PWN, Łódź, 1964
Stanisław Szerszeń, Nauka o rzutach, PWN, Warszawa, 1963
Piotr Arlet, Materiały pomocnicze do ćwiczeń z geometrii wykreślnej, Politechnika Szczecińska WBiA, Szczecin, 2004

Literatura dodatkowa

Franciszek i Edward Otto, Zbiór zadań z geometrii wykreślnej, PWN, Warszawa, 1963
Otto Edward, Otto Franciszek, Podręcznik geometrii wykreślnej, PWN, Warszawa, 1975

Treści programowe - laboratoria

KOD	Treść programowa	Godziny
T-L-1	Zasady pracy na ćwiczeniach, wymagania, literatura; obraz podstawowych elementów w różnych położeniach.	2
T-L-2	Rzuty prostej w różnych położeniach, ślady prostej, śladowe i bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.	2
T-L-3	Szczególne ustawienia płaszczyzny, wzgl. rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.	2
T-L-4	Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach śladowych.	2
T-L-5	Wyznaczanie punktów przebicia; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.	2
T-L-6	Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.	2
T-L-7	Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.	2
T-L-8	Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.	2
T-L-9	Pisemne kolokwium nr 1.	2
T-L-10	Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.	2
T-L-11	Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.	2
T-L-12	Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.	2
T-L-13	Przekroje wielościanów metodami: płaszczyzn szególnych (bezpośrednią) i transformacji.	2
T-L-14	Pisemne kolokwium nr 2.	2
T-L-15	Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.	2
		30

Treści programowe - wykłady

KOD	Treść programowa	Godziny
T-W-1	Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.	1
T-W-2	Rzuty prostej w różnych położeniach, ślady prostej; śladowe i bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.	1
T-W-3	Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.	1
T-W-4	Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach śladowych.	1
T-W-5	Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.	1
T-W-6	Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.	1
T-W-7	Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.	1
T-W-8	Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.	1
T-W-9	Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.	1
T-W-10	Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.	1
T-W-11	Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.	1
T-W-12	Przekroje wielościanów metodami: płaszczyzn szególnych (bezpośrednią) i transformacji.	1
T-W-13	Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.	1
T-W-14	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.	1
T-W-15	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.	1
		15

Formy aktywności - laboratoria

KOD	Forma aktywności	Godziny
A-L-1	Indywidualne i wspólne przeanalizowanie problemów zawartych w zadaniach i ich rozwiązanie w zeszytach oraz, wyrywkowo na tablicy.	30
A-L-2	Rozwiązywanie zadań domowych.	10
A-L-3	Przygotowanie do dwóch kolokwiów pisemnych.	10
A-L-4	Nauka własna: utwalanie materiału, analizowanie zadań z ćwiczeń.	10
		60

(*) 1 punkt ECTS, odpowiada około 30 godzinom aktywności studenta

Formy aktywności - wykłady

KOD	Forma aktywności	Godziny
A-W-1	Uczestnictwo w wykładach.	15
A-W-2	Przyswojenie bieżącej partii materiału.	15
		30

(*) 1 punkt ECTS, odpowiada około 30 godzinom aktywności studenta

Pole	KOD	Znaczenie kodu
Zamierzone efekty kształcenia	A_1A_B-II/1-2_W01	Zna rodzaje rzutów i zasady ich wykonywania. Wie jak stosować różne konstrukcje geometryczne, trafnie dobiera je do konkretnego problemu w zakresie określonym tematyką I. semestru.
Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiów	A_1A_W01	ma wiedzę z wybranych działów nauk ścisłych służącą do rozwiązywania problemów projektowych (matematyka, mechanika, fizyka budowli…)
Odniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształcenia	T1A_W01	ma wiedzę z zakresu matematyki, fizyki, chemii i innych obszarów właściwych dla studiowanego kierunku studiów przydatną do formułowania i rozwiązywania prostych zadań z zakresu studiowanego kierunku studiów
	T1A_W02	ma podstawową wiedzę w zakresie kierunków studiów powiązanych ze studiowanym kierunkiem studiów
Cel przedmiotu	C-2	Rozwiązywanie problemów geometrycznych, pojawiających się w praktyce projektowej.
	C-1	Umiejętność pracy z rzutami prostokątnymi, jako podstawowym rodzajem odwzorowania w technice.
	C-3	Ćwiczenie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej.
Treści programowe	T-W-15	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.
	T-W-4	Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach śladowych.
	T-W-3	Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.
	T-W-8	Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.
	T-W-9	Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.
	T-W-7	Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.
	T-W-14	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.
	T-W-5	Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.
	T-W-13	Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.
	T-W-10	Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.
	T-W-1	Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.
	T-W-2	Rzuty prostej w różnych położeniach, ślady prostej; śladowe i bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.
	T-W-12	Przekroje wielościanów metodami: płaszczyzn szególnych (bezpośrednią) i transformacji.
	T-W-6	Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.
	T-W-11	Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.
Metody nauczania	M-1	Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.
Sposób oceny	S-2	Ocena podsumowująca: Poziom przyswojenia materiału jest kontrolowany dwukrotnie, w połowie i pod koniec semestru, w formie pisemnych kolokwiów.
Sposób oceny	S-1	Ocena formująca: Studenci są oceniani na bieżąco w trakcie zajęć praktycznych. Oceniany jest: poziom przyswojenia bieżcego materiału, trafność doboru metod rozwiązania problemu, poprawność wypowiedzi werbalnej, staranność w wykonaniu rysunków.
Kryteria oceny	Ocena	Kryterium oceny
	2,0	Nie wie czego od niego chcą.
	3,0	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobiera metodę.Rysunek słabo czytelny.
	3,5	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz uzyskał tylko część rozwiązania.
	4,0	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz w wielu szczegółach popełnił błędy, które znaczaco rzutują na poprawność rozwiązania.
	4,5	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz popełnił nieliczne błędy, które rzutują na porawnośc rozwiązania.
	5,0	Trafnie dobrał metodę, uzyskał rozwiązanie.

Pole	KOD	Znaczenie kodu
Zamierzone efekty kształcenia	A_1A_B-II/1-2_W02	Wie jak zapisać przyjęte rozwiazania geometryczne w formie poprawnych rysunków.
Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiów	A_1A_W02	zna zasady inżynierskiego zapisu graficznego, jego czytania i obróbki: także z wykorzystaniem techniki komputerowej (rzuty prostokątne, budowlany rysunek techniczny, mapy geodezyjne…)
Odniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształcenia	T1A_W02	ma podstawową wiedzę w zakresie kierunków studiów powiązanych ze studiowanym kierunkiem studiów
	T1A_W03	ma uporządkowaną, podbudowaną teoretycznie wiedzę ogólną obejmującą kluczowe zagadnienia z zakresu studiowanego kierunku studiów
Odniesienie do efektów kształcenia prowadzących do uzyskania tytułu zawodowego inżyniera	InzA_W02	zna podstawowe metody, techniki, narzędzia i materiały stosowane przy rozwiązywaniu prostych zadań inżynierskich z zakresu studiowanego kierunku studiów
	InzA_W05	zna typowe technologie inżynierskie w zakresie studiowanego kierunku studiów
Cel przedmiotu	C-2	Rozwiązywanie problemów geometrycznych, pojawiających się w praktyce projektowej.
	C-3	Ćwiczenie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej.
	C-1	Umiejętność pracy z rzutami prostokątnymi, jako podstawowym rodzajem odwzorowania w technice.
Treści programowe	T-L-3	Szczególne ustawienia płaszczyzny, wzgl. rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.
	T-L-15	Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.
	T-L-1	Zasady pracy na ćwiczeniach, wymagania, literatura; obraz podstawowych elementów w różnych położeniach.
	T-L-13	Przekroje wielościanów metodami: płaszczyzn szególnych (bezpośrednią) i transformacji.
	T-L-12	Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.
	T-L-2	Rzuty prostej w różnych położeniach, ślady prostej, śladowe i bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.
Metody nauczania	M-1	Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.
Sposób oceny	S-2	Ocena podsumowująca: Poziom przyswojenia materiału jest kontrolowany dwukrotnie, w połowie i pod koniec semestru, w formie pisemnych kolokwiów.
Sposób oceny	S-1	Ocena formująca: Studenci są oceniani na bieżąco w trakcie zajęć praktycznych. Oceniany jest: poziom przyswojenia bieżcego materiału, trafność doboru metod rozwiązania problemu, poprawność wypowiedzi werbalnej, staranność w wykonaniu rysunków.
Kryteria oceny	Ocena	Kryterium oceny
	2,0	Student popełnia błędy na etapie przerysowania danych rysunkowych z tablicy, lub w ogóle tego nie potrafi.
	3,0	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobiera metodę. Rysunek słabo czytelny.
	3,5	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz uzyskał tylko część rozwiązania. Rysunek słabo czytelny.
	4,0	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz w wielu szczegółach popełnił błędy, które znaczaco rzutują na poprawność rozwiązania. Rysunek czytelny.
	4,5	Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz w kilku szczegółach popełnił błędy, które rzutują na poprawność rozwiązania. Rysunek czytelny.
	5,0	Trafnie dobrał metodę, uzyskał rozwiązanie. Rysunek posiada walory estetyczne.

Pole	KOD	Znaczenie kodu
Zamierzone efekty kształcenia	A_1A_B-II/1-2_U01	Potrafi oczytać z rzutów kształt przestrzenny obiektów przestrzennych, budowlanych i powierzchni topograficznej.
Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiów	A_1A_U03	potrafi wykonać proste prace geodezyjne, interpretuje ukształtowanie terenu i projektuje niewielkie roboty ziemne
Odniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształcenia	T1A_U09	potrafi wykorzystać do formułowania i rozwiązywania zadań inżynierskich metody analityczne, symulacyjne oraz eksperymentalne
	T1A_U14	potrafi dokonać identyfikacji i sformułować specyfikację prostych zadań inżynierskich o charakterze praktycznym, charakterystycznych dla studiowanego kierunku studiów
	T1A_U16	potrafi - zgodnie z zadaną specyfikacją - zaprojektować oraz zrealizować proste urządzenie, obiekt, system lub proces, typowe dla studiowanego kierunku studiów, używając właściwych metod, technik i narzędzi
Odniesienie do efektów kształcenia prowadzących do uzyskania tytułu zawodowego inżyniera	InzA_U06	potrafi dokonać identyfikacji i sformułować specyfikację prostych zadań inżynierskich o charakterze praktycznym, charakterystycznych dla studiowanego kierunku studiów
	InzA_U08	potrafi - zgodnie z zadaną specyfikacją - zaprojektować proste urządzenie, obiekt, system lub proces, typowe dla studiowanego kierunku studiów, używając właściwych metod, technik i narzędzi
Cel przedmiotu	C-3	Ćwiczenie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej.
	C-2	Rozwiązywanie problemów geometrycznych, pojawiających się w praktyce projektowej.
	C-1	Umiejętność pracy z rzutami prostokątnymi, jako podstawowym rodzajem odwzorowania w technice.
Treści programowe	T-W-2	Rzuty prostej w różnych położeniach, ślady prostej; śladowe i bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.
	T-W-3	Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.
	T-W-7	Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.
	T-W-14	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.
	T-W-4	Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach śladowych.
	T-W-13	Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.
	T-W-6	Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.
	T-W-12	Przekroje wielościanów metodami: płaszczyzn szególnych (bezpośrednią) i transformacji.
	T-W-10	Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.
	T-W-9	Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.
	T-W-11	Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.
	T-W-8	Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.
	T-W-1	Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.
	T-W-5	Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.
Metody nauczania	M-1	Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.
Sposób oceny	S-2	Ocena podsumowująca: Poziom przyswojenia materiału jest kontrolowany dwukrotnie, w połowie i pod koniec semestru, w formie pisemnych kolokwiów.
Sposób oceny	S-1	Ocena formująca: Studenci są oceniani na bieżąco w trakcie zajęć praktycznych. Oceniany jest: poziom przyswojenia bieżcego materiału, trafność doboru metod rozwiązania problemu, poprawność wypowiedzi werbalnej, staranność w wykonaniu rysunków.
Kryteria oceny	Ocena	Kryterium oceny
	2,0	Nie umie poradzić sobie sobie z problemem. Nie umie wykorzystać posiadanej wiedzy teoretycznej w praktyce. Wykazuje znaczące braki w wiedzy.
	3,0	Umie rozwiązać zadanie poprawnie, nie ma błędów merytorycznych. Zna tylko jedną z metod rozwiązania. Rysunek nie jest czytelny, opis niejednoznaczny lub jego brak.
	3,5	Umie rozwiązać zadanie poprawnie, nie ma błędów merytorycznych. Zna tylko jedną z metod rozwiązania. Rysunek jest czytelny, opis jednoznaczny.
	4,0	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Umiejętnie dobrał metodę rozwiazania, zrobił drobne błędy graficzne, które nie maja wpływu na właściwe rozwiązanie końcowe. Opis poprawny, czytelny.
	4,5	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Umiejętnie dobrał metodę rozwiazania. Potrafi zweryfikować swoje błędy. Rysunek i opis poprawny, czytelny.
	5,0	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Zna kilka metod rozwiązania, potrafi wybrać najefektywniejszą. Potrafi zweryfikować swoje błędy. Rysunek wykonany czytelnie i prawidłowo opisany, charakteryzujący się wysoką estetyką wykonania.

Pole	KOD	Znaczenie kodu
Zamierzone efekty kształcenia	A_1A_B-II/1-2_U02	Sprawnie rysuje, tworzy obrazy graficzne na papierze i w formie elektronicznej. Posługuje się przyborami geometrycznymi i rysunkowymi.
Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiów	A_1A_U07	sprawnie rysuje (rzeźbi, maluje, tworzy kolorowe grafiki…) z użyciem różnych narzędzi, materiałów i technik, także komputerowych; modeluje wirtualnie i fizycznie
Odniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształcenia	T1A_U09	potrafi wykorzystać do formułowania i rozwiązywania zadań inżynierskich metody analityczne, symulacyjne oraz eksperymentalne
	T1A_U16	potrafi - zgodnie z zadaną specyfikacją - zaprojektować oraz zrealizować proste urządzenie, obiekt, system lub proces, typowe dla studiowanego kierunku studiów, używając właściwych metod, technik i narzędzi
Odniesienie do efektów kształcenia prowadzących do uzyskania tytułu zawodowego inżyniera	InzA_U02	potrafi wykorzystać do formułowania i rozwiązywania zadań inżynierskich metody analityczne, symulacyjne oraz eksperymentalne
Cel przedmiotu	C-2	Rozwiązywanie problemów geometrycznych, pojawiających się w praktyce projektowej.
	C-1	Umiejętność pracy z rzutami prostokątnymi, jako podstawowym rodzajem odwzorowania w technice.
	C-3	Ćwiczenie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej.
Treści programowe	T-W-9	Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.
	T-W-6	Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.
	T-W-2	Rzuty prostej w różnych położeniach, ślady prostej; śladowe i bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.
	T-W-10	Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.
	T-W-12	Przekroje wielościanów metodami: płaszczyzn szególnych (bezpośrednią) i transformacji.
	T-W-13	Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.
	T-W-1	Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.
	T-W-11	Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.
	T-W-3	Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.
	T-W-8	Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.
	T-W-14	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.
	T-W-4	Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach śladowych.
	T-W-15	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.
	T-W-7	Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.
	T-W-5	Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.
Metody nauczania	M-1	Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.
Sposób oceny	S-2	Ocena podsumowująca: Poziom przyswojenia materiału jest kontrolowany dwukrotnie, w połowie i pod koniec semestru, w formie pisemnych kolokwiów.
Sposób oceny	S-1	Ocena formująca: Studenci są oceniani na bieżąco w trakcie zajęć praktycznych. Oceniany jest: poziom przyswojenia bieżcego materiału, trafność doboru metod rozwiązania problemu, poprawność wypowiedzi werbalnej, staranność w wykonaniu rysunków.
Kryteria oceny	Ocena	Kryterium oceny
	2,0	Nie umie poradzić sobie sobie z problemem. Nie umie wykorzystać posiadanej wiedzy teoretycznej w praktyce. Wykazuje znaczące braki w wiedzy.
	3,0	Umie rozwiązać zadanie poprawnie, nie ma błędów merytorycznych. Zna tylko jedną z metod rozwiązania. Rysunek nie jest czytelny, opis niejednoznaczny lub jego brak.
	3,5	Umie rozwiązać zadanie poprawnie, nie ma błędów merytorycznych. Zna tylko jedną z metod rozwiązania. Rysunek jest czytelny, opis jednoznaczny.
	4,0	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Umiejętnie dobrał metodę rozwiazania, zrobił drobne błędy graficzne, które nie mają wpływu na właściwe rozwiązanie końcowe. Opis poprawny, czytelny.
	4,5	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Umiejętnie dobrał metodę rozwiazania. Potrafi zweryfikowac swoje błędy. Rysunek i opis poprawny, czytelny.
	5,0	Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Zna kilka metod rozwiązania, potrafi wybrać najefektywniejszą. Potrafi zweryfikować swoje błędy. Rysunek wykonany czytelnie i prawidłowo opisany, charakteryzujący się wysoką estetyką wykonania.

Pole	KOD	Znaczenie kodu
Zamierzone efekty kształcenia	A_1A_B-II/1_K01	Rozumie potrzebę permanentnej nauki, potrafi ją organizować. Posiada wiedzę teoretyczną, potrafi ją wykorzystać w praktyce.
Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiów	A_1A_K01	rozumie potrzebę permanentnej nauki, potrafi ją organizować
Odniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształcenia	T1A_K01	rozumie potrzebę uczenia się przez całe życie; potrafi inspirować i organizować proces uczenia się innych osób
Cel przedmiotu	C-3	Ćwiczenie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej.
	C-1	Umiejętność pracy z rzutami prostokątnymi, jako podstawowym rodzajem odwzorowania w technice.
	C-2	Rozwiązywanie problemów geometrycznych, pojawiających się w praktyce projektowej.
Treści programowe	T-W-7	Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.
	T-W-11	Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.
	T-W-2	Rzuty prostej w różnych położeniach, ślady prostej; śladowe i bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.
	T-W-12	Przekroje wielościanów metodami: płaszczyzn szególnych (bezpośrednią) i transformacji.
	T-W-4	Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach śladowych.
	T-W-15	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.
	T-W-14	Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.
	T-W-1	Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.
	T-W-9	Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.
	T-W-8	Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.
	T-W-5	Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.
	T-W-6	Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.
	T-W-10	Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.
	T-W-3	Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.
	T-W-13	Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.
Metody nauczania	M-1	Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.
Sposób oceny	S-2	Ocena podsumowująca: Poziom przyswojenia materiału jest kontrolowany dwukrotnie, w połowie i pod koniec semestru, w formie pisemnych kolokwiów.
Sposób oceny	S-1	Ocena formująca: Studenci są oceniani na bieżąco w trakcie zajęć praktycznych. Oceniany jest: poziom przyswojenia bieżcego materiału, trafność doboru metod rozwiązania problemu, poprawność wypowiedzi werbalnej, staranność w wykonaniu rysunków.
Kryteria oceny	Ocena	Kryterium oceny
	2,0	Student apatyczny, pozbawiony energii, nie angażuje się, nie wykonuje poleceń.
	3,0	Student niechętnie angażuje się we wspólną pracę, oczekuje gotowych i sprawdzonych rozwiązań.
	3,5	Student odnajduje swe miejsce w grupie, ale jest dla niej obciążeniem. Inni wykonują cześć jego obowiązków.
	4,0	Student odnajduje swe miejsce w grupie i wypełnia przydzielony zakres obowiązków, nie wykazuje dostatecznej inicjatywy w rozwiazywaniu problemów.
	4,5	Student posiada zdolności przywódcze. Poszukuje rozwiązań problemów.
	5,0	Student przejmuje przywództwo w grupie, dzieli pracę, pomaga słabszym.