Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie

Wydział Budownictwa i Architektury - Projektowanie Architektury Wnętrz i Otoczenia (S1)

Sylabus przedmiotu Geometria wykreślna:

Informacje podstawowe

Kierunek studiów Projektowanie Architektury Wnętrz i Otoczenia
Forma studiów studia stacjonarne Poziom pierwszego stopnia
Tytuł zawodowy absolwenta inżynier
Obszary studiów charakterystyki PRK, dziedzina sztuki PRK, kompetencje inżynierskie PRK
Profil ogólnoakademicki
Moduł
Przedmiot Geometria wykreślna
Specjalność przedmiot wspólny
Jednostka prowadząca Instytut Architektury i Planowania Przestrzennego
Nauczyciel odpowiedzialny Piotr Arlet <Piotr.Arlet@zut.edu.pl>
Inni nauczyciele
ECTS (planowane) 2,0 ECTS (formy) 2,0
Forma zaliczenia zaliczenie Język polski
Blok obieralny Grupa obieralna

Formy dydaktyczne

Forma dydaktycznaKODSemestrGodzinyECTSWagaZaliczenie
wykładyW1 15 1,00,59zaliczenie
ćwiczenia audytoryjneA1 15 1,00,41zaliczenie

Wymagania wstępne

KODWymaganie wstępne
W-1Wymagana jest wiedza z zakresu szkoły średniej: podstawowe pojęcia z geometrii euklidesowej, z planimetrii i ze stereometrii.
W-2Umiejętność posługiwania się przyborami geometrycznymi.

Cele przedmiotu

KODCel modułu/przedmiotu
C-1Umiejętność pracy z rzutami prostokątnymi, jako podstawowym rodzajem odwzorowania w technice.
C-2Rozwiązywanie problemów geometrycznych, pojawiających się w praktyce projektowej.
C-3Ćwiczenie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej.

Treści programowe z podziałem na formy zajęć

KODTreść programowaGodziny
ćwiczenia audytoryjne
T-A-1Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a. Rzuty prostej w różnych położeniach, bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.1
T-A-2Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.1
T-A-3Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach bezśladowych.1
T-A-4Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.1
T-A-5Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.1
T-A-6Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.1
T-A-7Kolokwium nr 11
T-A-8Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.1
T-A-9Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.1
T-A-10Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.1
T-A-11Przekroje wielościanów metodą transformacji.1
T-A-12Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.1
T-A-13Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.1
T-A-14Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.1
T-A-15Kolokwium nr 21
15
wykłady
T-W-1Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.1
T-W-2Rzuty prostej w różnych położeniach, bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.1
T-W-3Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.1
T-W-4Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach bezśladowych.1
T-W-5Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.1
T-W-6Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.1
T-W-7Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.1
T-W-8Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.1
T-W-9Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.1
T-W-10Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.1
T-W-11Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.1
T-W-12Przekroje wielościanów metodą transformacji.1
T-W-13Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.1
T-W-14Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.1
T-W-15Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.1
15

Obciążenie pracą studenta - formy aktywności

KODForma aktywnościGodziny
ćwiczenia audytoryjne
A-A-1Indywidualne i wspólne przeanalizowanie problemów zawartych w zadaniach i ich rozwiązanie w zeszytach oraz wyrywkowo na tablicy.13
A-A-2Nauka własna: utrwalanie materiału, analizowanie zadań z ćwiczeń, studiowanie literatury.13
A-A-3Udział w obowiązkowych konsulatacjach.2
A-A-4Rozwiązywania zadań domowych.2
30
wykłady
A-W-1Uczestnictwo w wykładach.15
A-W-2Przyswojenie bieżącej partii materiału.15
30

Metody nauczania / narzędzia dydaktyczne

KODMetoda nauczania / narzędzie dydaktyczne
M-1Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.

Sposoby oceny

KODSposób oceny
S-1Ocena formująca: Studenci są oceniani na bieżąco w trakcie zajęć praktycznych. Oceniany jest: poziom przyswojenia bieżcego materiału, trafność doboru metod rozwiązania problemu, poprawność wypowiedzi werbalnej, staranność w wykonaniu rysunków.
S-2Ocena podsumowująca: Poziom przyswojenia materiału jest kontrolowany dwukrotnie, w połowie i pod koniec semestru, w formie pisemnych kolokwiów.

Zamierzone efekty uczenia się - wiedza

Zamierzone efekty uczenia sięOdniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiówOdniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształceniaOdniesienie do efektów uczenia się prowadzących do uzyskania tytułu zawodowego inżynieraCel przedmiotuTreści programoweMetody nauczaniaSposób oceny
PAWiO_1A_S1/B/03_W01
ma wiedzę z wybranych działów nauk ścisłych służącą do rozwiązywania problemów projektowych (matematyka, mechanika budowli, konstrukcje budowlane)
PAWiO_1A_W01C-1, C-3, C-2T-W-2, T-W-13, T-W-7, T-W-9, T-W-6, T-W-14, T-W-11, T-W-15, T-W-10, T-W-1, T-W-5, T-W-8, T-W-3, T-W-4, T-W-12M-1S-1, S-2

Zamierzone efekty uczenia się - umiejętności

Zamierzone efekty uczenia sięOdniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiówOdniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształceniaOdniesienie do efektów uczenia się prowadzących do uzyskania tytułu zawodowego inżynieraCel przedmiotuTreści programoweMetody nauczaniaSposób oceny
PAWiO_1A_S1/B/03_U01
praktycznie stosuje zasady kształtowania form przestrzennych w różnym kontekście i skali
PAWiO_1A_U10C-1, C-3, C-2T-W-2, T-W-13, T-W-7, T-W-9, T-W-6, T-W-14, T-W-11, T-W-15, T-W-10, T-W-1, T-W-5, T-W-8, T-W-3, T-W-4, T-W-12M-1S-1, S-2

Zamierzone efekty uczenia się - inne kompetencje społeczne i personalne

Zamierzone efekty uczenia sięOdniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiówOdniesienie do efektów zdefiniowanych dla obszaru kształceniaOdniesienie do efektów uczenia się prowadzących do uzyskania tytułu zawodowego inżynieraCel przedmiotuTreści programoweMetody nauczaniaSposób oceny
PAWiO_1A_S1/B/03_K01
rozumie potrzebę permanentnej nauki, potrafi inspirować inne osoby do nauki
PAWiO_1A_K01C-1, C-3, C-2T-W-2, T-W-13, T-W-7, T-W-9, T-W-6, T-W-14, T-W-11, T-W-15, T-W-10, T-W-1, T-W-5, T-W-8, T-W-3, T-W-4, T-W-12M-1S-1, S-2

Kryterium oceny - wiedza

Efekt uczenia sięOcenaKryterium oceny
PAWiO_1A_S1/B/03_W01
ma wiedzę z wybranych działów nauk ścisłych służącą do rozwiązywania problemów projektowych (matematyka, mechanika budowli, konstrukcje budowlane)
2,0
3,0Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz nie potrafi uzyskać rozwiązania.
3,5
4,0
4,5
5,0Trafnie dobrał metodę, uzyskał rozwiązanie. Rysunek posiada walory estetyczne.

Kryterium oceny - umiejętności

Efekt uczenia sięOcenaKryterium oceny
PAWiO_1A_S1/B/03_U01
praktycznie stosuje zasady kształtowania form przestrzennych w różnym kontekście i skali
2,0
3,0Umie rozwiązać zadanie poprawnie, nie ma błędów merytorycznych. Zna tylko jedną z metod rozwiązania. Rysunek nie jest czytelny, opis niejednoznaczny lub jego brak.
3,5
4,0
4,5
5,0Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Zna kilka metod rozwiązania, potrafi wybrać najefektywniejszą. Potrafi zweryfikować swoje błędy. Rysunek wykonany czytelnie i prawidłowo opisany, charakteryzujący się wysoką estetyką wykonania.

Kryterium oceny - inne kompetencje społeczne i personalne

Efekt uczenia sięOcenaKryterium oceny
PAWiO_1A_S1/B/03_K01
rozumie potrzebę permanentnej nauki, potrafi inspirować inne osoby do nauki
2,0
3,0Student niechętnie angażuje się we wspólną pracę, oczekuje gotowych i sprawdzonych rozwiązań.
3,5
4,0
4,5
5,0Student przejmuje przywództwo w grupie, dzieli pracę, pomaga słabszym.

Literatura podstawowa

  1. Majewski Mieczysław, Geometria wykreślna, Wyd. Uczelniane Politechniki Szczecińskiej, Szczecin, 1991, lub inne z licznych wydań
  2. Zbigniew Lewandowski, Geometria wykreślna, PWN, Warszawa, 1975
  3. Tadeusz Rachwał i Stefania Dwuraźna, Geometria wykreślna, PWN, Łódź, 1964
  4. Stanisław Szerszeń, Nauka o rzutach, PWN, Warszawa, 1963
  5. Piotr Arlet, Materiały pomocnicze do ćwiczeń z geometrii wykreślnej, Politechnika Szczecińska WBiA, Szczecin, 2004

Literatura dodatkowa

  1. Franciszek i Edward Otto, Zbiór zadań z geometrii wykreślnej, PWN, Warszawa, 1963
  2. Otto Edward, Otto Franciszek, Podręcznik geometrii wykreślnej, PWN, Warszawa, 1975

Treści programowe - ćwiczenia audytoryjne

KODTreść programowaGodziny
T-A-1Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a. Rzuty prostej w różnych położeniach, bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.1
T-A-2Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.1
T-A-3Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach bezśladowych.1
T-A-4Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.1
T-A-5Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.1
T-A-6Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.1
T-A-7Kolokwium nr 11
T-A-8Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.1
T-A-9Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.1
T-A-10Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.1
T-A-11Przekroje wielościanów metodą transformacji.1
T-A-12Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.1
T-A-13Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.1
T-A-14Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.1
T-A-15Kolokwium nr 21
15

Treści programowe - wykłady

KODTreść programowaGodziny
T-W-1Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.1
T-W-2Rzuty prostej w różnych położeniach, bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.1
T-W-3Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.1
T-W-4Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach bezśladowych.1
T-W-5Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.1
T-W-6Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.1
T-W-7Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.1
T-W-8Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.1
T-W-9Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.1
T-W-10Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.1
T-W-11Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.1
T-W-12Przekroje wielościanów metodą transformacji.1
T-W-13Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.1
T-W-14Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.1
T-W-15Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.1
15

Formy aktywności - ćwiczenia audytoryjne

KODForma aktywnościGodziny
A-A-1Indywidualne i wspólne przeanalizowanie problemów zawartych w zadaniach i ich rozwiązanie w zeszytach oraz wyrywkowo na tablicy.13
A-A-2Nauka własna: utrwalanie materiału, analizowanie zadań z ćwiczeń, studiowanie literatury.13
A-A-3Udział w obowiązkowych konsulatacjach.2
A-A-4Rozwiązywania zadań domowych.2
30
(*) 1 punkt ECTS, odpowiada około 30 godzinom aktywności studenta

Formy aktywności - wykłady

KODForma aktywnościGodziny
A-W-1Uczestnictwo w wykładach.15
A-W-2Przyswojenie bieżącej partii materiału.15
30
(*) 1 punkt ECTS, odpowiada około 30 godzinom aktywności studenta
PoleKODZnaczenie kodu
Zamierzone efekty uczenia sięPAWiO_1A_S1/B/03_W01ma wiedzę z wybranych działów nauk ścisłych służącą do rozwiązywania problemów projektowych (matematyka, mechanika budowli, konstrukcje budowlane)
Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiówPAWiO_1A_W01ma wiedzę z wybranych działów nauk ścisłych służącą do rozwiązywania problemów projektowych (matematyka, mechanika budowli, konstrukcje budowlane)
Cel przedmiotuC-1Umiejętność pracy z rzutami prostokątnymi, jako podstawowym rodzajem odwzorowania w technice.
C-3Ćwiczenie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej.
C-2Rozwiązywanie problemów geometrycznych, pojawiających się w praktyce projektowej.
Treści programoweT-W-2Rzuty prostej w różnych położeniach, bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.
T-W-13Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.
T-W-7Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.
T-W-9Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.
T-W-6Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.
T-W-14Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.
T-W-11Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.
T-W-15Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.
T-W-10Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.
T-W-1Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.
T-W-5Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.
T-W-8Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.
T-W-3Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.
T-W-4Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach bezśladowych.
T-W-12Przekroje wielościanów metodą transformacji.
Metody nauczaniaM-1Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.
Sposób ocenyS-1Ocena formująca: Studenci są oceniani na bieżąco w trakcie zajęć praktycznych. Oceniany jest: poziom przyswojenia bieżcego materiału, trafność doboru metod rozwiązania problemu, poprawność wypowiedzi werbalnej, staranność w wykonaniu rysunków.
S-2Ocena podsumowująca: Poziom przyswojenia materiału jest kontrolowany dwukrotnie, w połowie i pod koniec semestru, w formie pisemnych kolokwiów.
Kryteria ocenyOcenaKryterium oceny
2,0
3,0Wie jak rozwiązać zadanie, trafnie dobrał metodę, lecz nie potrafi uzyskać rozwiązania.
3,5
4,0
4,5
5,0Trafnie dobrał metodę, uzyskał rozwiązanie. Rysunek posiada walory estetyczne.
PoleKODZnaczenie kodu
Zamierzone efekty uczenia sięPAWiO_1A_S1/B/03_U01praktycznie stosuje zasady kształtowania form przestrzennych w różnym kontekście i skali
Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiówPAWiO_1A_U10praktycznie stosuje zasady kształtowania form przestrzennych w różnym kontekście i skali
Cel przedmiotuC-1Umiejętność pracy z rzutami prostokątnymi, jako podstawowym rodzajem odwzorowania w technice.
C-3Ćwiczenie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej.
C-2Rozwiązywanie problemów geometrycznych, pojawiających się w praktyce projektowej.
Treści programoweT-W-2Rzuty prostej w różnych położeniach, bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.
T-W-13Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.
T-W-7Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.
T-W-9Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.
T-W-6Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.
T-W-14Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.
T-W-11Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.
T-W-15Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.
T-W-10Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.
T-W-1Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.
T-W-5Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.
T-W-8Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.
T-W-3Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.
T-W-4Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach bezśladowych.
T-W-12Przekroje wielościanów metodą transformacji.
Metody nauczaniaM-1Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.
Sposób ocenyS-1Ocena formująca: Studenci są oceniani na bieżąco w trakcie zajęć praktycznych. Oceniany jest: poziom przyswojenia bieżcego materiału, trafność doboru metod rozwiązania problemu, poprawność wypowiedzi werbalnej, staranność w wykonaniu rysunków.
S-2Ocena podsumowująca: Poziom przyswojenia materiału jest kontrolowany dwukrotnie, w połowie i pod koniec semestru, w formie pisemnych kolokwiów.
Kryteria ocenyOcenaKryterium oceny
2,0
3,0Umie rozwiązać zadanie poprawnie, nie ma błędów merytorycznych. Zna tylko jedną z metod rozwiązania. Rysunek nie jest czytelny, opis niejednoznaczny lub jego brak.
3,5
4,0
4,5
5,0Umie poprawnie rozwiązać zadanie. Zna kilka metod rozwiązania, potrafi wybrać najefektywniejszą. Potrafi zweryfikować swoje błędy. Rysunek wykonany czytelnie i prawidłowo opisany, charakteryzujący się wysoką estetyką wykonania.
PoleKODZnaczenie kodu
Zamierzone efekty uczenia sięPAWiO_1A_S1/B/03_K01rozumie potrzebę permanentnej nauki, potrafi inspirować inne osoby do nauki
Odniesienie do efektów kształcenia dla kierunku studiówPAWiO_1A_K01Potrafi inspirować inne osoby do nauki
Cel przedmiotuC-1Umiejętność pracy z rzutami prostokątnymi, jako podstawowym rodzajem odwzorowania w technice.
C-3Ćwiczenie i rozwijanie wyobraźni przestrzennej.
C-2Rozwiązywanie problemów geometrycznych, pojawiających się w praktyce projektowej.
Treści programoweT-W-2Rzuty prostej w różnych położeniach, bezśladowe odwzorowanie płaszczyzny.
T-W-13Siatki wielościanów, rozwinięcia zadanych wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów; punkty przebicia wielościanów prostymi.
T-W-7Zagadnienia miarowe, odległości punktów od prostych i od płaszczyzn, odległości elementów równoległych: dwóch prostych i dwóch płaszczyzn.
T-W-9Metoda transformacji układu odniesienia; transformacja jedno-, dwu- i trzykrotna.
T-W-6Rzuty elementów prostopadłych: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych i dwóch płszczyzn.
T-W-14Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na jednej płaszczyźnie.
T-W-11Rzuty wielościanów foremnych: czworościanu i sześcianu, w różnych położeniach względem rzutni.
T-W-15Wyznaczanie linii przenikania wielościanów: graniastosłupów i ostrosłupów o podstawach na różnych płaszczyznach.
T-W-10Rozwiązywanie złożonych problemów geometrycznych.
T-W-1Wiadomości wstępne. Podstawowe elementy geometryczne i ich oznaczenia. Ogólne przedstawienie metod rzutowania. Punkty w rzutach Monge'a.
T-W-5Wyznaczanie punktów przebicia ; wyznaczanie krawędzi w konstrukcjach bezśladowych.
T-W-8Zagadnienia miarowe, prawdziwe wielkości kątów między: prostymi a płaszczyznami, dwiema prostymi, dwiema płaszczyznami.
T-W-3Szczególne ustawienia płaszczyzny, względem rzutni, wzajemna przynależność elementów: punktów, prostych i płaszczyzn.
T-W-4Równoległość elementów: prostych i płaszczyzn, dwóch prostych, dwóch płaszczyzn; krawędzie w konstrukcjach bezśladowych.
T-W-12Przekroje wielościanów metodą transformacji.
Metody nauczaniaM-1Wykłady są prowadzone metodą informacyjno problemową. Wykłady mają charakter informacyjny przedstawiający pojęcia, reguły i metody teoretyczne, a następnie - podający przykłady omówionych metod w zastosownaniu do rozwiazywania konkretnych problemów geometrycznych. Środkami są rysunki przedstawiające wyabstrachowane problemy i przykłady rozwiązywania zadań, wyświetlane na ekranie w określonej kolejności, którym towarzyszy szczegółowe omówienie werbalne. Ćwiczenia są ściśle powiązane z tematyką wykładów. Do każdego z ćwiczeń prowadzący przygotowuje zestw zadań, odpowiednio dobrany do bieżącej tematyki wykładów, do wykonania na zajęciach i w domu. Studenci podczas ćwiczeń samodzielnie rozwiązują otrzymane zadania. Prowadzący w miarę potrzeb wspiera pracę studentów, udziela porad indywidualnie lub ogólnie, dla całej grupy.
Sposób ocenyS-1Ocena formująca: Studenci są oceniani na bieżąco w trakcie zajęć praktycznych. Oceniany jest: poziom przyswojenia bieżcego materiału, trafność doboru metod rozwiązania problemu, poprawność wypowiedzi werbalnej, staranność w wykonaniu rysunków.
S-2Ocena podsumowująca: Poziom przyswojenia materiału jest kontrolowany dwukrotnie, w połowie i pod koniec semestru, w formie pisemnych kolokwiów.
Kryteria ocenyOcenaKryterium oceny
2,0
3,0Student niechętnie angażuje się we wspólną pracę, oczekuje gotowych i sprawdzonych rozwiązań.
3,5
4,0
4,5
5,0Student przejmuje przywództwo w grupie, dzieli pracę, pomaga słabszym.